Liesbet in Suriname

Ik ben nu 2 weken aan de slag in het ziekenhuis. Het Sint- Vincentius ziekenhuis is een prive ziekenhuis. Dus zonder geld of verzekering kom je er niet in. Het is ook een klasseafdeling ziekenhuis. 1ste klas: 1 persoonskamer met eventueel aerco. 2de klasse, met 3 op een kamer. En dan de 3de klasse is met 6 op een kamer. 1 en 2de klasse is 1 afdeling. De andere afdelingen zijn allemaal 3de klasse. Maar kom je op intensieve terecht dan is het allemaal gelijk.
Veel materiaal is er hier niet voor handen. De meeste dingen moet de familie meebrengen. Bv pampers moet de familie meebrengen en geloof me, die zijn heel duur. Voor een pak van 6 kost het ongeveer 10 euro. Voor een gewone surinaamse man is dit heel duur, bijna onbetaalbaar. En wat er is van materiaal, is heel oud. Maar toch vinden ze op alles wat. Met weinig materiaal bereiken ze veel. Op de radiologie bv, hangt een papiertje uit met wat er allemaal aanwezig moet zijn. Bovenaan: papier voor op tafel. Waarbij mijn collega tussen haar tanden mompeld "heb ik hier nog nooit gezien". Dan is dit ziekenhuis nog een van de betere want in de andere in de stad moet de patiënt zelf zijn lakens meebrengen. Het ziekenhuis is anders goed onderhouden. Het onderhoudspersoneel doet hard zijn best. Maar muren waar de verf van afvalt, daar kunnen zij niets aan doen.
Bij opname van een familie lid krijgt de familie 3 bezoekkaarten. Er is bezoek van 10u- 12u en van 17u-18u. Een beetje voor 10 is het ongelooflijk druk bij de portier en bij klokslag 10u mag je een voor een via de portier naar binnen opvoorwaarde dat je een kaart kan tonen. Als bewijs dat je op bezoek komt. Zo beperken ze dat hele families op bezoek komen. Want de kamers zijn klein. Maar iedereen zit meestal als het kan op het balkon buiten.
En dan de dokters. Heel suriname heeft 1 cardioloog!! Urologen zijn hier zelfs niet. Ze komen geregeld overgevlogen uit Nederland of omringende landen. Voor oogoperaties is er een samenwerking tussen Venezuela, Cuba en Suriname. Regelmatig gaat een vliegtuig vol surinaamse patienten naar Cuba om daar geopereerd te worden. ( als je meer wil weten erover zoek je via google naar oogoperaties in suriname.)
Medicatie is hier ook vaak een probleem. Zuinig zijn is de boodschap.
Het personeel bestaat hoofdzakelijk uit ziekenverzorgsters. Velen zouden graag verder studeren voor verpleegkundige maar helaas is daar geen geld voor in de ziekenhuizen. Want als ze verder studeren betaald het ziekenhuis de studie. En er moet hard gewerkt worden in Suriname om een beetje geld te verdienen. Veel mensen hebben 2 of 3 jobs. 2 shiften op een dag maar in verschillende ziekenhuizen is geen uitzondering. Ze weten allemaal waarvoor ze werken. Een auto, goeie wasmachine, perceeltje, een huis. De jonge collega's kijken me dromerig aan als ze vanalles willen weten over België. Ooit eens in Europa zijn is de droom van velen maar er wonen... liever niet. Een paar oudere collega's zijn na hun studie enkele jaren in Nederland gaan werken, maar bijna iedereen komt terug. De reden ( heb ik hier al vaak gehoord): wat is belangrijker veel geld hebben en je buur niet kennen of minder geld hebben maar overal kunnen binnenvallen waar je maar wil... aan jou de keuze...

Het Sint- Vincentius ziekenhuis heeft een website. Voor de nieuwsgierigen:
http://svzsuriname.org

Donderdag was mijn eerste werkdagje op afdeling 70. Een leuke dag. Om 7u moet iedereen rond het bureautje komen. We groeten elkaar. En een van de nachtzusters leest het dag gebed voor en dan begint de ochtend overdracht. Alles gaat snel. Mevr... geen bijzonderheden te melden, meneer ... goed geslapen,... Na de overdracht staan alle verpleegkundigen recht en doen gezamelijk hun toer door de kamers. Even controleren of alles in orde staat. Als het goedgekeurd is, dan pas mag de nachtdienst vertrekken. De afdeling is in 2 gedeeld. Voor iedere kant is er een verantwoordelijke, die verdeeld het werk.
Mijn taak was gisteren vooral overal rond kijken, rondlopen , meevolgen bij de wondverzorging, naar het operatiekwatier lopen( klinkt eenvoudig, maar als je vooraan het bed moet trekken dan moet je voor het bed lopen en je handen achterwaarts het bed vast houden)... en praatjes slaan met de mensen. Om 2 uur opnieuw overdracht, kamers inspecteren. En dan pas de toestemming om te vertrekken.

Vandaag: eerst helpen bedden opmaken. Bedden opmaken is niet zo eenvoudig hoor. Een vrouwenbed moet je anders opmaken dan een mannenbed. Bij een vrouwenbed moet het bovenlaken in een omslag gevouwen worden. En de omslag moet gemaakt worden aan de kant waar de vrouw in en uit bed stapt. Je moet op alles letten. Bij de mannen is het gewoon bovenlaken achteraan het bed instekken. Bed linnen is hier heel schaars. Enkel als het linnen zeer vuil is mag je het vervangen. De lakens zijn soms te kort voor het bed, gescheurd, grauw van kleur, zwarte vlekken op die niet uitgaan. Maar niemand maakt er zich druk in. Eens het bed opgemaakt is mag het gezien worden. Geen enkel plooitje, dan pas is het oké. Iedere morgen worden de bedden afgewassen, zelfs onder de matras.
De meeste mensen baden ( in onze termen douchen/wassen genoemd) zichzelf, of zijn al gebaad door de nachtzusters.
Dan mocht ik mee met een broeder voor de wondzorg. Weer een les opzicht. De verzorgingskar klaar zetten. Alles heeft zijn plaats op de kar. Echt mooi om te zien hoe alles hier door iedereen het zelfde wordt gedaan. De compressen in een steriele trommel (ijzeren doos) en met een tang worden die compresjes er uitgehaald. Daarnaast een andere trommel met steriele scharen en pincetten en ook met de tang worden ze eruit gehaald. Vraagt nog enige oefening. De nodige ontsmetting, zalfjes, nierbekkentjes en handschoenen.
Daarna nog een opname bijgewoond jah, ... We hebben het allemaal geleerd op school, moeten toepassen voor stageopdrachten, maar het zat toch een beetje ver. Eens het ingevuld is, is het handig in enkele minuten weet je heel veel over een patiënt.
Even testen of jullie weten waar ik het over heb. De anamnese volgens Gordon. De probleemstelling volgens Nanda en de verpleegdoelstellingen volgens Rumba. Denk dat het toch wel een heel boeiende periode zal worden.

Vandaag was er ook een zonsverduistering zichtbaar in Paramaribo. Om 7u45 hadden ze in de radio gemeld. Het tijdstip dat ik op mijn fietsje spring. Inderdaad al vanaf 6u 30 waren alle honden aan het blaffen en onrustig. Het werd een beetje duister maar niet echt veel maar een prachtige lucht. Helaas had ik geen speciaal brilletje. Normaal zit iedereen overal rond op de terrasjes op de afdeling maar nu was iedereen binnen. Aan het wachten tot het voorbij was.

Verder in de wicherstraat is alles oké. Alleen, mijn huisdiertjes maken de laatste 2 dagen zoveel ruzie. Het zit hier vol kleine gekko's ook wel kamermeisjes genoemd. Ze doen niets, eten alleen insecten op. Maar de laatste tijd vallen ze elkaar voortdurend aan en maken dan van dat hoog piepend geluid. Aja, momenteel zitten er 3 in mijn kamer. Ze komen via allerlei spleetjes binnen.

Op 1 oktober is het suriname feest in België!!
Lees er meer over bij de comments.
Ze maken er zelfs reclame over op de surinaamse radio!
of wwww.surinamedag.be
doei

Maandag was mijn eerste werkdag. Na een zoektocht had ik mijn juiste afdeling eindelijk gevonden. Ik duw de deur van intensieve zorgen open en ... LEEG! Ik was eigenlijk wel een beetje teleurgesteld. Er zijn een paar dokters met verlof dus dan het normaal dat het wat rustig is. De vakantie is hier in augustus en september. Wat doe je dan 8u? Eerst een rondleiding. Binnenkort komen er foto's. De dienst is 1 kamer groot. Er staan 4 bedden, wat apparaten, een bureau met telefoon en dat is het. Dan maar wat in het ziekenhuis rondgelopen, met collega's gepraat, procedures gelezen( want dat zijn we nu toch al gewoon;-). ),...
Het personeel praat onder elkaar heel veel sranan tongo. Ook al proberen ze er op te letten om het zo weinig mogelijk te doen, z zijn het zo gewoon om constant te swichten van taal ook in 1 zin. dus ik zal het moeten leren als ik wil meepraten.

Dinsdag 2de dag! Weer van dat, geen patiënt. En dan zijn we nog met 3 verpleegkundigen om de voormiddag rond te komen. Na intensieve is een interne afdeling maar helaas lopen ook daar meer verpleegkundigen rond dan er patienten liggen. Er liggen er 8 en er is plaats voor 22. Het zijn 3 kamers met 6 patiënten en dan nog 2 kamers met 2 patiënten. Dan heb ik daar een beetje gewerkt. Maar alles gebeurd rustig en opt gemak. De mensen worden verzorgd, bedden opgemaakt, bloemen verzorgd, en een praatje gemaakt met de patiënten op het terras. Als dat gedaan was ben ik even met een collega gaan helpen op de poli bij een internist. Bloeddruk meten, gewicht( met zo'n oude weegschaal) bepalen, papieren in orde brengen en om de 5 minuten vertellen dat ik niet uit Nederland kom maar uit België. De meesten kennen België natuurlijk. Ofwel zijn ze eral geweest of is hun familie er al eens geweest. En Antwerpen is toch zo mooi!! Het was best wel leuk.

Woensdag Dag 3! Ik doe de deur van intensieve open en ... leeg. De moed zakt me nu toch wel even in de schoenen maarja niets aan te doen é... Terug op de interne afdeling( dienst 50) geholpen en dan terug op de Poli. De dokter was blij om eens een blanke zuster in zijn buurt te hebben.Maar het was wel leuk. Even was het toch wel behoorlijk druk. En ik stond daar alleen! Dan maar alles zelf doen é. Papieren zoeken en wel 10 keer hun naam hervragen want hier zijn veel chinezen. Jing .... van die lange namen.
Vandaag had ik ook terug een afspraak bij de diretie secretaresse. Ze schrok toen ik vertelde dat ik nog bijna niets gedaan had. Maar geen getreur ik kreeg het voorstel om op een andere dienst te werken.( zolang het op intensieve zorgen niet druk is) Met veel plezier zelfs!! Dus vanaf morgen 7 u mag ik naar dienst 70. Dit is een heelkunde afdeling. Ik ben me er vandaag gaan voorstellen aan de hoofdbroeder.

Ja, voortaan ben ik zuster Vanden Bussche. Maar voor velen: de belgische. De meesten hebben een keedje aan , met opgetrokken witte kousen, spier witte schoenen, een kapje en een witte overschort die gekruist is op de rug. Kijk eens naar een foto van Florence nightingale... Zo lopen er hier veel rond. Gelukkig heb ik een broekpak. Witte schoenen met een geel en groen streepje( hopelijk mag ik ze aan houden) en nog geen kapje (dat komt nog denk, jaja D2 mijn doop is bijna werkelijkheid ;-)) Vandaag ben ik in de linnenkamer geweest daar maken ze overschorten, maar je moet zelf voor de stof zorgen want die hebben ze niet in het ziekenhuis.

Spannend, morgen weer een eerste dag!
tot binenkort
groetjes
Zuster Vanden Bussche

Mijn eerste weekend in Paramaribo. Gisteren kwam Mathieu langs. Een andere gast hier in de wicherstraat. Een gepensioneerde architect die hier aan verschillende projecten meewerkt rond de renovatie van de mooie houten huizen in de binnenstad. Hij heeft hier zelf 2 jaar gewoond dus weet veel van de stad.

Mathieu heeft me mooie plekjes laten zien in de stad en met een paar mensen laten kennis maken. Zo gaat hij regelmatig wandelen op de markt en kent daar een pepervrouwtje. Een leuke vrouw. Iedere dag is ze op de markt en ze verkoopt pepertjes van eigen oogst, ze lacht me vriendelijk toe en verwittigd me dat ik ze niet mag kopen, veel te pikant voor Europeanen. Mathieu wijst me vele mooie gebouwen aan terwijl hij vertelt over de geschiedenis en het onstaan ervan. S avonds nodigd hij me uit om samen met 2 vrienden te gaan eten op Blauwgrond. Op blauwgrond heb je het ene eethuisje na het andere. Ze hebben onder hun carport en in hun voortuintje enkele tafeltjes gezet en serveren er lekker eten. De vrienden van Mathieu zijn een ouder koppel( ze vieren binnenkort hun 50j huwelijk) De Man ( Eddy) is bosopzichtter geweest en kent het bos als zijn broekzak. Momenteel heeft hij nog een houtzagerij in het bos enkele uren rijden buiten Paramaribo. Hij vraagt of we geen zin hebben om er morgen even langs te gaan.
Zo gezegd, zogedaan. Zijn werkterrein in het bos ligt verder dan we dachten. De weg is opnieuw slecht. Jah, zo zijn alle wegen hier bijna. We hotsen heen en weer. We rijden uren tusen de bossen, echt prachtig. We rijden op het Cardon pad. Dit pad was vroeger de afscheiding in de oorlog tussen de plantages, waar de mensen woonden en de gevluchtte mensen. De slaven zagen tijdens de oorlog de kans om in de bossen te vluchten. Soldaten werden er heen gelokt voor een "mooie"job. Helaas wisten ze vooraf niet wat hun te wachten stond. Ze moesten er patroueren over de weg en alle vluchtelingen tegenhouden die de weg wilden oversteken om de plantages te beroven. Een gevaarlijke job. Heel wat jonge soldaten verdwenen op het Cardon pad. Eddy weet er ons veel over te vertellen. Resten van die tijd heeft hij nog terug gevonden en zijn nu te zien in Fort zeelandia. Moet ik zeker nog eens naartoe.

Het werkterrein van Eddy ligt een beetje dieper in het bos. Daar is een open plekje waar een klein kamp is opgesteld. Daar woont een gezin die voor Eddy werkt. Een vrouw zat te borduren aan de oevers van een kreekje terwijl de kinderen erin aan het spelen waren. Jah, was er toch even stil van in welke omstandigheden die mensen leven...;

Even verder is Wanhiti. Een heel mooi bosnegerdorpje. Alles is er netjes, de houten huisjes, een schooltjes. kinderen spelen er op de schommel die hier een hangmat is. De mensen leven hier van hun eigen tuintjes waar ze allerlei vruchten en groenten verbouwen en van wat ze in het bos vinden. Om naar de stad te gaan is het voor hen uren onderweg zijn. Eerst via een coraal over de rivier tot bij het eerste dorpje die een busdienst heeft.

Heb vandaag echt een mooi stukje van Suriname gezien en gehoord.
Deze avond vroeg slapen, want morgen eerste werkdag, begin toch zenuwachtig te worden...
groeten uit sweetie Sranan!!

hallo,

Donderdag en vrijdag ben ik naar Brownsberg geweest. Het is een groot natuurreservaat een paar uur rijden uit de stad.
Om 6u zijn we donderdag vertrokken. Via de Suriname highway( zoals ze dat hier noemen) naar de bauxietweg. Op de bauxiet weg aangekomen moesten alle vensters dicht. Alle gaatjes in de bus werden dichtgedaan met lakens, stof... De weg is zo slecht, constant schudt je van links naar rechts. De weg zit vol putten en is zeer stoffig. Na een halfuurtje bauxietweg is het stof echt niet meer buiten te houden uit de bus, dan maar alle vensters open voor wat frisse lucht. Enkele uren later staan we aan de voet van de brownsberg. De weg naar boven is smal maar bordjes langs de weg geven tips aan de chauffeurs om er veilig bovenop te komen. Toeteren aan elke bocht, links houden, niet parkeren...
Helemaal rood van het stof komen we aan, ontbijten we. Brownsberg is een natuurreservaat vlak naast het brokopondo meer. Dit is een meer ter groote van Utrecht. ( hier zijn zeer veel nederlanders;-) )Vele jaren geleden waren daar dorpen en bossen. Door de aanleg van een stuwdam hebben ze alle dorpjes geëvacueerd en is de Suriame rivier daar overgelopen tot wat nu het brokopondo meer is. Prachtig om te zien. Vele boomtoppen boven het wateropppervlak bewijzen dat er daar vroeger bossen waren. Het reservaat tellen verschillende watervallen. Donderdag zijn we naar de Ireneval en de Leoval geweest. Na een uurtje lopen in het regenwoud kwamen we aan de ireneval. Mooi is het om te zien. Alles is er zo groen, en vanboven op de rotsen komt een waterval naar beneden. Gelukkig hadden allemaal ons zwemgerief bij zodat we er onder konden staan. Het koude water was echt verfrissend want ook onder de bomen was het warm. Vlinders in alle formaten vlogen voorbij. Maar vooral de grote felblauwe waren een "wauw" waard. Er was een nadeeltje. We werden constant lastig gevallen door een soort bijen met een zeer lange steek snuit. Ze zaten constant op ons en het gezoen was om zot van te worden. Dan maar als gekken beginnen slaan op die beesten. Na een verfrissende duik op weg naar Leoval en ook die was de moeite en om te zien. Weer even verfrissen onder de waterval. Echt genieten was het. Iets na de middag waren we terug boven. We konden ons huisje installeren en het eten was al klaar. Lekere nasi gegeten. Tijdens het afwassen riepen ze ons weg. Er was een aap gezien vlak bij ons huisje. Daar zat er eentje in de boom, hij slingerde van de ene naar de andere tak. Maar de boom ernaast zat vol met aapjes. Lange tijd konden we ze bewonderen, ze slingerden van de kruin van de boom naar beneden. Indrukwekkend allemaal.
Op het uitkijkpunt kan je wel uren zitten kijken naar het meer en het regenwoud zover je kan zien. S avonds sterren zitten kijken. Het is er zo donker dat je er duizenden ziet. En stroom is er maar enkele uurtjes in de avond. Vrijdag zijn we heel vroeg opgestaan. Nog voor 6 uur voor het meer gaan zitten kijken hoe de zon boven komt. Helaas was het sterk bewolkt , zodat we de zon maar laat en kort konden bewonderen. Maar toch de ochtend gloed op het meer is mooi. Even ontbijten en terug het regenwoud in richting mazaroneval. Dit was een steile afdaling. en helaas was de waterval een teleurstelling. Weinig water, veel omgevallen bomen in het water en vooral slecht onderhouden. Op het eerste plateau van de val konden we niet meer verder. De afdaling was te gevaarlijk geworden, helaas ... Maar de wandeling op zich was wel leuk. Kort na de middag vertrokken we terug. Even een omweg via het stuwdam. Op de weg erheen begon het wat te regenen, hopen dat het maar een korte bui is... Maar wat zat daar langs de weg? Een grote dikke zwart met gele vlekkige slang. We zagen die mooi tussen de struiken verdwijnen. Blij dat ik op de bus zat . Maarja, nu hadden we wel alles gezien wat we wilden.
De weg terug van het stuwmeer is nog steeds heel slecht. Alles aan de bus rammelt, tot de vijzen zelfs uit de stoelen vallen. Maar geen probleem de schroevendraaier is nooit ver weg. Praten in de bus is moeilijk, door het lawaai moet je bijna schreeuwen.
De chauffeur was het moe, bij een splitsing draaide hij in. Nooit via deze weg geweest maartoch. Een vrachtwagen riep ons na dat we beter even goed nadachten voor we er inslaan, want de weg is Nog slechter. Na een paar meter merkten we het, dit was geen geasfalteerde weg maar een zandweg. Een auto staat vast, geen probleem we stappen allemaal uit en helpen even duwen. En we reden dan terug verder, we zigzagden over de weg opzoek naar de best stukken weg om te rijden.
Blijkbaar had het die middag hard geregend in de stad want vele straten stonden onderwater. De rioleringen kunnen de water massa niet aan. Maar vandaag was alles terug verdwenen.
Momenteel is het hier in Suriname grote droge tijd maar dit hebben ze al lang niet meer gehad. Iedere dag regen. en niet zomaar een plensbuitje, het is met bakken uit de lucht. Enige voordeel, eens de regen stopt schijnt de zon weer en is het terug heel warm.

Maandag ben ik naar het ziekenhuis geweest. Het is heel dichtbij van waar ik woon ongeveer 5min fietsen. Eerst moest ik me aanmelden bij de portier. Eerst zeggen wat je komt doen in het zieknhuis en dan mag je pas binnen. Bij de secretaresse aangekomen, wist die vrouw helemaal niets van mijn komst. Ze viel helemaal uit de lucht en dan nog uit België... . Helaas wisten haar collega's ook van niets. Maar de directrice is op verlof tot 2okt en haar vervangster was ziek. Woensdag zou ze terug zijn, dus dan sta ik er opnieuw.

Sinds maandag fiets ik ook in Paramaribo. Niet zo evident de eerste keer. Constant hoor je getoeter, ze rijden hier behoorlijk snel. En vooral het is links rijden... en een meisje op de fiets zorgt voor extra getoeter, gefluit, psssssssst geluidjes om dan nog maar te zwijgen van de "smak" geluidjes. Ik was gisteren tevoet door de stad aan het wandelen en ik moest niezen. Een auto stopt speciaal naast me om me gezondheid te wensen, allemaal zo grappig die surinaamse mannen.

Vandaag zijn we woensdag. Deze morgen opnieuw naar het ziekenhuis. Wou fietsen, maarja, net zoals in België staan de banden vaak plat. Dus dan maar te voet. Ondertussen wist ik nog de weg via de portier naar het eerste verdiep. Mevr chee was er vandaag wel. Even een praatje, en maandag moet ik om 7u paraat staan op de ic afdeling. Deze morgen ben ik er even langs geweest. Het is een heel kleine afdeling, 4 bedden. En momenteel LEEG. Er zijn veel dokters met verlof, ze hopen dat het snel drukker wordt voor hen want nu zijn ze zich aan het vervelen. Allemaal heel vriendelijk mensen.

Hey,

Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die me vrijdag en zaterdag een berichtje stuurden om een goede reis te wensen. Was echt tof die te lezen.

Zaterdag ochtend ben ik dan vroeg vertrokken. Eerst een kleiner vliegtuigje naar Amsterdam. Na een klein uurtje was ik al in Schiphol. Normaal vertrok mijn vliegtuig terug om 12u 15 maar helaas was het 15u toen het vliegtuig klaar was om te vertrekken. Het viel me onmiddellijk op hoe weinig europeanen er op het vliegtuig zaten. De meesten waren surinamers die terug naar huis gingen of hun familie gingen bezoeken. Ik zat naast een surinaamse vrouw die sinds 4 jaar in nederland is en nu even op bezoek gaat naar haar ouders.
De 8u gingen behoorlijk snel. Regelmatig kregen we iets te eten, drinken, ... wat lezen, zitten babbelen met buurvrouw, ... .2 Nederlandse meisjes leren kennen die hier ook voor een tijdje komen werken.
Ongeveer een halfuurtje voor de landing ingezet werd kwam het hele vliegtuig precies wakker. Lange files aan de toiletten, de sminck komt boven, het haar in de plooi, juwelen worden aangedaan. Mijn buurvrouw keek me wat raar aan terwijl ze haar oorringen indeed. Ik bleef mooi zitten in mijn jeansbroek en t-shirtje, ze reikte me vriendelijk haar make-up tas aan, maar ik pas toch liever...
Dan begint het, we zien al het regenwoud, prachtig, de bauxiet wegen in het binnenland, kleine dorpjes,riviertjes,...
Mijn buurvrouw begon volop te praten over waar zij vroeger woonde en hoe het daar was, en dan zijn we er, een luid applaus, geroep en gezang weerklinkt, de piloten hebben ons veilig naar Suriname gebracht ...
"Dames en heren welkom in Paramaribo, het is een mooie dag, de buiten temperatuur bedraagt 29° en het is nu 18u30"

Nog even de douane door, valiesje zoeken en dan opweg naar buiten. Onder het afdak, achter dranghekkens staan enorm veel mensen hun familie op te wachten. En dan hoor ik opeens mijn naam,jaja, daar staat Remie, Amaai, wat is het leuk om die terug te zien. De rit naar de wicherstraat is ongeveer een uurtje. Wat is het mooi, de vele bomen, huisjes langs de weg, maar alles ziet er enorm oud en vervallen uit. Aangekomen in de wicherstraat zie ik Joyce en Eduard terug, alle twee zeer enthousiast. Mooie bloemen in op mijn tafel in mijn kamer. Joyce haalde onmiddellijk een Parbo biertje uit de frigo. dat had ze koel gezet omdat ze nog wist van de vorige keer dat ik het lekker vond. Ze had ook eten voorzien. Gezellig mijn eerste avondje met Joyce in de tuin zitten praten...


Mijn eerste ochtend in Paramaribo!!
Joyce had al een ontbijt voorzien, pistolets, koffie en leverpastei. heb deze morgen ook kennis kunnen maken met de andere gasten. Mijn kamertje heb ik ondertussen mooi ingericht. enkele fotootjes aan de muur zodat ik jullie niet vergeet( hihi), wat zitten lezen onder het afdak terwijl er een fikse regenbui bezig was.
Rond 15u ben ik dan samen met Eduard, Nathalie( zijn dochter) en Rani ( kleindochter) naar Commewijne geweest. Daar woont de zus van Joyce. Joyce was er al van rond de middag.
Eens uit het centrum van de stad veranderd alles, heel veel bossen, heel slechte wegen, huisjes tussen de palmbomen,... heel indrukwekkend allemaal. Een aardeweggetje bracht ons tot bij de zus van Joyce. Zo'n groot perceel grond, met een kleine citrusplantage, bannanenplantage, bosje en vele slootjes waar je kan vissen. 2 koeien lopen er gewoon los rond en gehoorzamen als je ze roept, alleen heel veel muggen... en een aapje
een heel leuke middag was het. Lekker gegeten. Rijst met kip, barra ( een soort gebakje met look, soort peulvruchten en meel), een ijsje, een sinaasappel uit de tuin, vers sinaasappelsap ( ook uit de tuin).

Morgen om 9u naar het ziekenhuis voor verdere afspraken rond mijn Job.
maar eerst slapen, ben het warme weer nog niet gewoon, en nog niet helemaal uitgerust van gisteren
tot later