Sunday, September 17, 2006
Wanhiti
Mijn eerste weekend in Paramaribo. Gisteren kwam Mathieu langs. Een andere gast hier in de wicherstraat. Een gepensioneerde architect die hier aan verschillende projecten meewerkt rond de renovatie van de mooie houten huizen in de binnenstad. Hij heeft hier zelf 2 jaar gewoond dus weet veel van de stad.
Mathieu heeft me mooie plekjes laten zien in de stad en met een paar mensen laten kennis maken. Zo gaat hij regelmatig wandelen op de markt en kent daar een pepervrouwtje. Een leuke vrouw. Iedere dag is ze op de markt en ze verkoopt pepertjes van eigen oogst, ze lacht me vriendelijk toe en verwittigd me dat ik ze niet mag kopen, veel te pikant voor Europeanen. Mathieu wijst me vele mooie gebouwen aan terwijl hij vertelt over de geschiedenis en het onstaan ervan. S avonds nodigd hij me uit om samen met 2 vrienden te gaan eten op Blauwgrond. Op blauwgrond heb je het ene eethuisje na het andere. Ze hebben onder hun carport en in hun voortuintje enkele tafeltjes gezet en serveren er lekker eten. De vrienden van Mathieu zijn een ouder koppel( ze vieren binnenkort hun 50j huwelijk) De Man ( Eddy) is bosopzichtter geweest en kent het bos als zijn broekzak. Momenteel heeft hij nog een houtzagerij in het bos enkele uren rijden buiten Paramaribo. Hij vraagt of we geen zin hebben om er morgen even langs te gaan.
Zo gezegd, zogedaan. Zijn werkterrein in het bos ligt verder dan we dachten. De weg is opnieuw slecht. Jah, zo zijn alle wegen hier bijna. We hotsen heen en weer. We rijden uren tusen de bossen, echt prachtig. We rijden op het Cardon pad. Dit pad was vroeger de afscheiding in de oorlog tussen de plantages, waar de mensen woonden en de gevluchtte mensen. De slaven zagen tijdens de oorlog de kans om in de bossen te vluchten. Soldaten werden er heen gelokt voor een "mooie"job. Helaas wisten ze vooraf niet wat hun te wachten stond. Ze moesten er patroueren over de weg en alle vluchtelingen tegenhouden die de weg wilden oversteken om de plantages te beroven. Een gevaarlijke job. Heel wat jonge soldaten verdwenen op het Cardon pad. Eddy weet er ons veel over te vertellen. Resten van die tijd heeft hij nog terug gevonden en zijn nu te zien in Fort zeelandia. Moet ik zeker nog eens naartoe.
Het werkterrein van Eddy ligt een beetje dieper in het bos. Daar is een open plekje waar een klein kamp is opgesteld. Daar woont een gezin die voor Eddy werkt. Een vrouw zat te borduren aan de oevers van een kreekje terwijl de kinderen erin aan het spelen waren. Jah, was er toch even stil van in welke omstandigheden die mensen leven...;
Even verder is Wanhiti. Een heel mooi bosnegerdorpje. Alles is er netjes, de houten huisjes, een schooltjes. kinderen spelen er op de schommel die hier een hangmat is. De mensen leven hier van hun eigen tuintjes waar ze allerlei vruchten en groenten verbouwen en van wat ze in het bos vinden. Om naar de stad te gaan is het voor hen uren onderweg zijn. Eerst via een coraal over de rivier tot bij het eerste dorpje die een busdienst heeft.
Heb vandaag echt een mooi stukje van Suriname gezien en gehoord.
Deze avond vroeg slapen, want morgen eerste werkdag, begin toch zenuwachtig te worden...
groeten uit sweetie Sranan!!
Mathieu heeft me mooie plekjes laten zien in de stad en met een paar mensen laten kennis maken. Zo gaat hij regelmatig wandelen op de markt en kent daar een pepervrouwtje. Een leuke vrouw. Iedere dag is ze op de markt en ze verkoopt pepertjes van eigen oogst, ze lacht me vriendelijk toe en verwittigd me dat ik ze niet mag kopen, veel te pikant voor Europeanen. Mathieu wijst me vele mooie gebouwen aan terwijl hij vertelt over de geschiedenis en het onstaan ervan. S avonds nodigd hij me uit om samen met 2 vrienden te gaan eten op Blauwgrond. Op blauwgrond heb je het ene eethuisje na het andere. Ze hebben onder hun carport en in hun voortuintje enkele tafeltjes gezet en serveren er lekker eten. De vrienden van Mathieu zijn een ouder koppel( ze vieren binnenkort hun 50j huwelijk) De Man ( Eddy) is bosopzichtter geweest en kent het bos als zijn broekzak. Momenteel heeft hij nog een houtzagerij in het bos enkele uren rijden buiten Paramaribo. Hij vraagt of we geen zin hebben om er morgen even langs te gaan.
Zo gezegd, zogedaan. Zijn werkterrein in het bos ligt verder dan we dachten. De weg is opnieuw slecht. Jah, zo zijn alle wegen hier bijna. We hotsen heen en weer. We rijden uren tusen de bossen, echt prachtig. We rijden op het Cardon pad. Dit pad was vroeger de afscheiding in de oorlog tussen de plantages, waar de mensen woonden en de gevluchtte mensen. De slaven zagen tijdens de oorlog de kans om in de bossen te vluchten. Soldaten werden er heen gelokt voor een "mooie"job. Helaas wisten ze vooraf niet wat hun te wachten stond. Ze moesten er patroueren over de weg en alle vluchtelingen tegenhouden die de weg wilden oversteken om de plantages te beroven. Een gevaarlijke job. Heel wat jonge soldaten verdwenen op het Cardon pad. Eddy weet er ons veel over te vertellen. Resten van die tijd heeft hij nog terug gevonden en zijn nu te zien in Fort zeelandia. Moet ik zeker nog eens naartoe.
Het werkterrein van Eddy ligt een beetje dieper in het bos. Daar is een open plekje waar een klein kamp is opgesteld. Daar woont een gezin die voor Eddy werkt. Een vrouw zat te borduren aan de oevers van een kreekje terwijl de kinderen erin aan het spelen waren. Jah, was er toch even stil van in welke omstandigheden die mensen leven...;
Even verder is Wanhiti. Een heel mooi bosnegerdorpje. Alles is er netjes, de houten huisjes, een schooltjes. kinderen spelen er op de schommel die hier een hangmat is. De mensen leven hier van hun eigen tuintjes waar ze allerlei vruchten en groenten verbouwen en van wat ze in het bos vinden. Om naar de stad te gaan is het voor hen uren onderweg zijn. Eerst via een coraal over de rivier tot bij het eerste dorpje die een busdienst heeft.
Heb vandaag echt een mooi stukje van Suriname gezien en gehoord.
Deze avond vroeg slapen, want morgen eerste werkdag, begin toch zenuwachtig te worden...
groeten uit sweetie Sranan!!
# posted by Liesbet @ 8:29 PM 
