Liesbet in Suriname

De foto's van de eerste uitstap naar Brownsberg kan je zien als je hier klikt

Winti pre is een creools feest waarbij de geesten van de voorouders vereerd worden. Tijdens een winti feest is de gastvrouw/man de belangrijkste persoon. Want het gaat erom om de geesten van hun voorouders te vereren. Veel werd ons vooraf niet verteld. In het ziekenhuis werken ook veel creolen. Deze week hadden we al eens rondgevraagd bij enkele collega's want zo'n feest eigenlijk is. Veel meer dan "goed dat je er heen gaat, je zult het leuk vinden" werd ons niet verteld. Meer dan dat we een rode javaanse doek als rok, een cabai ( soort bloesje) en een rode hoofdoek aan moesten werd ons niet verteld. Eens op het feest, stonden vele vrouwen in een cirkel te dansen, en bandje die voor de nodige muziek zorgde. We werden even voorgesteld aan de gastvrouw. Aangezien die vrouw bijna in trance was moesten we even een rondje met haar dansen. Even later kregen we de nodige uitleg over een winti feest. Iedereen die behoefde heeft om zijn voorouders te eren organiseerd een feest. Het bandje speeld speciale muziek die in golvingen verloopt. Af en toe veranderen ze van genre. Door de muziek en de tekst die ze zingen roepen ze bepaalde geesten op. Als de geesten aanwezig zijn dan dalen ze neer op hun familielid die aan het dansen is. Waardoor die persoon in trance raakt. Na ieder stukje muziek, duurt tussen de 5-10min, stoppen ze even met spelen. De mensen raken zo uit hun trance en de gastvrouw gaat zich omkleden om zo andere geesten op te roepen. Zo gaat het een hele avond verder. Rond 12u is eer een uurtje pauze. Even op adem komen, eten, ... Daarna gaan ze verder tot rond 3u in de morgen. We konden rustig meedansen in de cirkel doordat wij de muziek toch niet verstonden en de geesten van onze voorouders ook niet konden we niet in trance geraken. Wel en speciale avond moet ik zeggen. Voor foto's klik je hier

Als je hier klikt kan je de foto's van Tonka eiland bekijken

De feesten zijn al een eindje achter de rug. Terug tijd voor de gewone gang van zaken. 5 dagen per week in het ziekenhuis werken en in de vrije dagen mooie plekjes in Suriname gaan bezoeken. Ook deze maand was daar tijd voor. Tweede weekend van januari stond Tonka - eiland op het programma. Tonka - eiland is een eilandje gelegen in het brokopondomeer. Het Brokopondomeer is in 1965 onstaan door 156O vierkantemeter bos en dorpen onderwater te doen lopen. De bewoners ( de saramaccaanse bosnegers) van de dorpen moesten in die tijd gedwongen verhuizen naar reeds voorafgebouwde dorpen. Deze dorpen (transmigratiedorpen) zijn nu vaak dé toeristische plaasten. Het brokopondomeer werd ontworpen om er een krachtcentrale te bouwen. De vele kale boomtoppen tonen ons dat het tropisch hardhout van zeer goed kwaliteit is. De vele kleine eilandjes op het meer zijn niet meer dan de toppen van de bergen die er in die buurt waren. Aan de rand van het brokopondomeer is Brownsberg zichtbaar.
Vanuit de krachtcentrale is het een klein uurtje varen tussen de boomtoppen tot aan tonka- eiland. Frits van Troon is een veldbotanicus die op het eiland werkt. Hij neemt toeristen mee in het bos. Aan de hand van de schors kent hij de naam van vele bomen. Die man is 71 jaar en wil niet dat zijn kennis verloren gaat. Daarom heeft hij een opleiding opgezet. In 6 maanden tijd kan Frits jouw alles leren over de bomen op Tonka-eiland. Wel indrukwekkend om die man bezig te zien. Het eiland is de ideale plek om te zwemmen, in de hangmat te liggen en te gaan vissen. Enja hoor, ook ik ben meegaan hengelen. Alleen werd ons vooraf niet gezegd dat we de hele voormiddag moesten stil zitten en zwijgen... In het brokopondomeer zitten heel veel piranha's en toekanari's. Na een eindje had ik de de tweede soort aan de hengel. Helaas is het nog steeds het regen seizoen dus dat hebben we geweten. In een huis waar geen deuren en ramen zijn is dat wel vervelend. Waar de deur en de ramen moesten zijn was niets, laat de regen maar binnen komen. Volledig uitgerust konden we wel terug aan de nieuwe week beginnen.

De volgende uitstap dat we wilden doen was Jodensavanne. Maar hoe kom je daar? Een collaga (Roel) van Iris is een gepensioneerde Belg die nu in Paramaribo woont. Deze maand is zijn zoon ( Domien) op bezoek. Ze wilden ook wel eens naar jodensavanne dus kregen we het voorstel om mee te rijden. Ideaal dus. Jodensavanne ligt een beetje verschollen tussen het regenwoud. Een prachtig spookachtigplaatsje die eigenlijk niet zo prachtig is als je weet dat er in de tweede wereld oorlog op die plaats een interneringskamp was. De vele graven zijn er nog zichtbaar en een ruine van een synagoge. Vanaf de 17 de eeuw kwamen gevluchtte Braziliaanse joden zich daar vestigen. Ze legden zich vooral toe op de suikerplantages. Na meer dan honderd jaar trokken de mensen er terug weg om in Paramaribo te gaan werken. Na een hevige brand in 1832 trokken de laatste bewoners er weg en werd het plaatsje in beslag genomen door het bos. Tot er in de tweede wereldoorlog een nieuwe bestemming kwam voor deze plaats.
Nu is het een mooi onderhouden toeristische plaats. Waar vele dieren hun hangetje gaan. Een zwarte weduwe hangt onder het afdak van het onthaal gebouw. En een beetje verder snijd een slang me de pas af. Brrr een slang met zwarte rug en gele buik. Hoe ze heet ben ik al vergeten maar een ding weet ik wel nog ze was gelukkig niet gevaarlijk. Op die plaats zijn er twee bronnetjes waarvan eentje geneeskrachtig water heeft. Iedereen vult er dus zijn flesje.

Even verder doorrijden heb je Blakawatra. Een recreatieoord waar vroeger een beroemde president Aldolf Pengel zijn buitenverblijf bouwde. Het koude kreekwater was ideaal om er een persoonlijk bubbelbad van te maken daarom liet hij er een betonnen stroomversnelling maken.

Er zijn nieuwe foto's zichtbaar van Blanche Marie en Apura. Klik hier

Er zijn nieuwe foto's zichtbaar van Blanche Marie en Apura. Klik hier

Van het begin dat ik hier was sprak iedereen vol enthousiasme dat ik de jaarwisseling in Suriname zou meemaken. Nu snap ik waarom iedereen zo enthousiast was. Al van zaterdag was er constant feest in de stad en vuurwerk. Bepaalde straten waren afgezet en enkel feestende mensen. Eigenlijk begon het vrijdag al op het werk. Nieuwjaarsreceptie met heel veel eten voor iedereen. Eerst een toast uitbrengen op het ziekenhuis. Iedereen kreeg een bekertje die voor 1/4 gevuld was met wijn. Niet teveel want er moet nog gewerkt worden vandaag... zei de algemeen directeur met een knipoog. Maargoed, Leve het ziekenhuis klonk daardoor niet minder uitbundig. Zaterdag bombelestafette in de winkelstraat in de stad. Normaal is dat op oudejaar s middags maar omdat het nu op een zondag was en de winkels dan gesloten zijn was het op zaterdag. Helaas want ik was daardoor speciaal de zondag vrij omdat het iets heel speciaals is en zaterdag dus op het werk.Maar meer dan veel lawaai en veel rook was er niet te zien. Iris heeft voor voldoende foto's gezorgd. Zondag dan oudjaar. De traditie is dat ze oudjaar goed vieren maar voor 12 u s nachts moeten alle mensen thuis zijn. De jaarwisseling gebeurd in familiekring. Als wij denken om te vertrekken komen ze hier al terug thuis ( dan toch die ene avond). Reeds van in de middag was ik bij Iris, we gingen samen met Niels(huisgenoot Iris) en een paar van zijn collega's barbequen. Alleen afspreken met surinamers is zo moeilijk. Afspraak 14u en dan komen ze pas na 18u... Maar geen probleem er was een feestje bij een buur van Iris, iedereen welkom. Dus daar even een kijkje nemen. Een creoolsbandje zorgde voor muziek en dans, mooi om te zien. Als het tweede bandje begon was het rustig toekijken gedaan. Meedansen was de boodschap. Rond 18u dan toch maar gezellig rond de barbeque zitten eten. Om 20u was het bij jullie nieuwjaar. Niels schoot om 20u zijn 3 vuurpijlen fier af en klonken we alvast op het nieuwejaar. In de buurt bij Iris was er nog een feestje. Van 15u-23u stond op de reclame folder. Veel volk en weer een Surinaamsbandje die voor de nodige ambiance zorgd. Opeens stopt alles want het is tijd voor vuurwerk en om het volkslied te zingen. Daarna gaat alles gewoon weer verder maar al snel stopt de muziek zodat iedereen optijd naar huis kan. Wij lopen terug naar het huis van Iris en Niels. Even in de hangmat liggen genieten van het vuurwerk. Nog nooit gezien, echt van als het donker werd tot ...constant vuurwerk. Er was tekens wel in een of ander tuintje iemand die vuurwerk afschoot. Best wel raar voor een land waar mensen moeten zoeken om hun maand rond te komen. Maar daar sparen mensen voor, dat is oudjaar zeggen ze... Een collega van Niels moet naar huis maar kan ons wel even afzetten in de stad. Daar staan we dan een beetje uitgeschud op straat om middernacht. Wel grappig enkel een handje vol toeristen zat op een terrasje die anders overvol zit. Maar na 1 u komen de mensen terug buiten en vieren uitbundig verder. 1 januari. Een wekker was niet nodig, de overburen schoten nog wat bombels af... 1januari opnieuw naar familie. Ik word om 13u30 bij mijn Surinaamse familie verwacht. Samen met Ricardo en Sharmy ( dochter en schoonzoon van Joyce en Eduard) reden we naar Remie. Daar gaat het feest verder. Met alweer het nodige vuurwerk.

Om mijn jaar goed in te zetten had ik 2 dagen verlof geregeld. Samen met Iris vertrekken we terug naar Nickerie. Op de bus maken we plannen wat we in de komende 2 dagen willen zien. Bovenop ons lijstje een kaaiman en daaronder een rijstfabriek bezoeken. En we hadden geluk we hebben gezien wat we wilden. De kaaiman die rustig in het kreekje lag was uiteraard het hoogtepunt. Ook de rijstfabriek was de moeite. Wat een werk dat het allemaal is om de witte rijstkorrel in de winkel te krijgen. S middags keken we anders naar ons bord vol rijst... Ook deze keer was het een zeer gezellig 2 daagse. De busreis terug naar Paramaribo was ook deze keer een avontuur op zich. Om 14u zat de bus niet vol maar zou eigenlijk moeten vertrekken. Maar de chauffeur wil niet want er zijn te weinig mensen. We moeten overstappen op een ander busje met een chauffeur die wel met een halfvolle bus naar de stad wil rijden. Enkel op voorwaarde dat we eerst even langs zijn huis rijden want hij heeft honger en wil wat eten ophalen. Daar stonden we dan op de oprit voor zijn huis te wachten.

* een gelukkig nieuwjaar!!!