Liesbet in Suriname

Vandaag 26 December komt het gewone leven terug opgang. De kerstgekte ebt langzaam weg. Vanaf 23 December mag er namelijk vuurwerk verkocht worden, dus vanaf zaterdag is al constantvuurwerk schoten te horen, zelfs overdag. Kerstmis vieren ze hier heel uitbundig. Kerstavond was bijna alles dicht omdat ze ook hier kerstavond met familie vieren. Op 25 December was ik vanaf 14u uitgenodigd bij Joyce en Eduard. Het terras zat vol familieleden. Haar broer Dennis zorgde voor live muziek terwijl ook de nichtjes meezongen. Na het eten werden de tafels aan de kant geschoven en begon iedereen te dansen. Hier geen opgevulde kalkoen met kerstmis maar wel pom, pastei, erwten en rijst. Blijkbaar de kerstmenu want had dit op het kerstfeestje van het werk gegeten, op 25 December in het ziekenhuis en dan ook nog eens bij Joyce.

Prettige kerstdagen!!

De maand November was de topmaand op intensieve zorgen. Geen moment was het rustig. Constant opnames, de ene weg een andere erbij. Het uurrooster is opgesteld dat er in de dagdienst ( van 7-15u ) 3 à 4 verpeegkundigen zijn, in de middag ( 14-22u) 1 verpleegkundige en de nachtdienst ( 21u30-7u) ook 1 verpleegkundige. Maar als er 4 patiënten liggen is dat bijna niet haalbaar om de nacht alleen door te brengen. Daardoor is er iedere dag iemand van 7u tot 7u beschikbaar. Meestal wordt die persoon niet opgebeld maar in November was het de gewente dat je in de middag extra moest werken en dan s nacht ook nog enkele uurtjes. Ik ben er wel gespaard van gebleven. Op een week tijd 3 hersenbloedingen( die blijven heel lang waardoor er maar 1 bed meer overbleef). hartinfarcten, reanimatie van op de afdeling, knieoperaties, heup protheses, hypoglycemie,.... En ook de eerste schouderprotheses in Suriname is in het Sint -Vincentius ziekenhuis gebeurd in November. Zo stond het toch in de krant.
Maar vorige week waren er terug dokters met verlof, dus weinig patiënten tot geen. Dag 1 valt dat wel mee, je loopt rond, versierd de afdeling voor kerstdag. Op dag 2 nemen ze me mee naar de vlooienmarkt om inkopen te doen. De poetsvrouw heeft zin om chinese soep te maken...Op het enige vuurtje in de keuken maakt ze in korte tijd een heerlijke soep klaar. Gelukkig weten ze dat ik geen kippepoten en kippehals lust zodat ze die mooi uit mijn bordje soep verwijderen voor ik die opeet. Maandag drukker, een paar operatiepatiënten worden overgebracht, dus er valt wel iets te doen. Woensdag weer niets. Mijn collega ( Telly) en ik hebben er genoeg van. We gaan opzoek naar ander werk in het ziekenhuis. Ze vraagt me waar ik wel eens zou willen werken. De kinderafdeling lijkt me wel leuk. Goed, we lopen samen naar de kinderafdeling. Alle kinderen roepen vriendelijk "dag zusters" en wuiven met hun enorm ingespalkte armpjes om hun infuus te sparen. Even de verschillende kamertjes binnenlopen om de kinderen te groeten.
De kinderafdeling is wel druk maar op de zuigelingen afdeling is het enorm druk. Dus lopen we daar heen. Inderdaad, een verpleegster loopt er van de ene huilende baby naar de andere, terwijl ze wacht op een premature baby die er ieder moment kan aankomen. Wij maken alvast de couveuse klaar. De komst van de baby wordt voorspeld door wel 8 vrouwen die alvast hun opwachting maken aan het venster op het balkon om het kindje te zien. De mama heeft eventjes haar baby gezien na de keizersnede en de volgende keer ziet ze haar baby pas als ze zelf in staat is om naar de zuigelingen afdeling( andere kant van het ziekenhuis) te gaan of in een rolstoel lang genoeg kan opzitten. Dus binnen een dag of drie-vier misschien denken de verpleegkundigen... Zenuwachtig wacht de verpleegkundige op de vader. De vrouwen blijven buiten aan het venster staan en bellen rond om het goede nieuws te melden. Op de afdeling zijn er 4 couveuses voor de rest zijn het gewone babybedjes met een klamboe rond. In de ene couveuse ligt een klein manneke van maar 600gr hij is ondertussen al een paar dagen oud maar helaas zegt de verpleegster,...
We krijgen werkjes toegedeeld. Pols, ademhaling en temperatuur meten, luiers verschonnen (stoffen doeken) flesjes geven. Het was wel even wennen van de volwassenen naar de prematuurtjes. Mijn collega moest bij een couveuse kindje de glycemie prikken, ze begint te zweten, en roept me om hulp. Met de naald in de hand staan we allebei het super kleine hieltje te bekijken.
Maar om 21u 15 liepen we allebei tevreden terug naar de lege IC opwacht voor de nachtdienst.

Na ieder vrij weekend vragen mijn collega's op het werk waar ik het voorbije weekend geweest ben. Zr Nabibaks vroeg me enkele weken geleden of ik al in Albina geweest was. Nee, nog niet zei ik. Waarbij ze onmiddelijk het uurrooster nam om te zien wanneer we eens samen in het weekend vrij waren. Zr Nabibaks Monique heeft daar familie wonen en wil me graag even daarheen brengen om me het stadje te laten zien. Vorige zaterdag was het zover samen met Zr Nabibaks, haar vriend, haar zoontje en haar moeder op weg naar haar broer in Albina. Albina is een stadje in het Oosten van Suriname. Ongeveer 140km buiten Paramaribo en een kleine drie uur rijden. Vlak aan de Marowijnerivier. Aan de andere kant van de rivier is Frans Guyana te zien. Vroeger was Albina dé toeristische plaast bij uitstek in Suriname. Want er is een strand, mooie natuur,... Maar door de burgeroorlog in de jaren '80 is alles verwoest en helaas is er bijna niets van terug opgebouwd. Terwijl we door het stadje rijden verteld Zr Nabibaks dat het stadje er nog even treurig uitziet als tijdens de burgeroorlog. Vooral houten huisjes zijn er te zien. Het theatergebouw van vroeger staat er nog zoals het afgebrand is in de jaren 80 alleen is het nu overwoekerd door struiken en onkruid. Het stadje die meer lijkt op een dorpje is enorm rustig. Eerst gaan we even op bezoek bij haar broer. Daarna gaan we naar het strandje van Albina. De plaats waarvoor Albina zo bekend staat. Dit is namelijk de plaats om over te varen naar Frans-Guyana. Vele bootjes varen constant tussen Albina en St. -Laurent ( Frans Guyana). Het politiebureau aan het strand zorgt voor de paspoort controles en de nodige visumcontroles. Ik weet even niet wat ik zie. Het rustige dorpje die het in het begin leek is een drukke winkelplaats. Frans Guyana is behoorlijk duur dus al de mensen die rond St.-Laurent wonen komen in Albina hun inkopen doen. Alles brengen ze naar de overkant. Van enorm veel eten tot een kleerkast en een bed. Aan iedere chinese winkel staan jongens met een kruiwagen om alle inkopen in te laden en daarmee dan naar het strand te lopen. Zr. Nabibaks moet een beetje lachen met mijn verwondering want zij heeft er zelf ook enkele jaren gewoond en kent er dus nog veel volk en is dit wel gewend. Helaas regent het de hele dag en voor het eerst heb ik het zelfs een beetje koud. ( jah, het was waarschijnlijk maar 25°C). We vertrekken vroeger dan verwacht maar rijden nog even langs Mungo. Een oude bauxiet stad. Maar zelfde liedje. Het is helemaal vervallen, de natuur heeft zich meester gemaakt van de stad die ook door de burgeroorlogen helemaal vernield is. De brug naar het stadje is helemaal in slechte toestand. De balustratus zijn verroest op de plaatsen waar ze nog aanwezig zijn, planken ontbreken aan de zijkanten,... Het ziekenhuis lijkt meer op een kazerne maar de ambulance zorgt voor de geloofwaardigheid dat dit gebouw een ziekenhuis is. Enkel de hoofdweg is er geasfalteerd, de rest modder... Maar de natuur is er echt prachtig alsook de vele verschillende overvliegende vogels.

Vorige donderdag was het mijn verjaardag. En ook aan de andere kant van de oceaan werd dit op gepaste manier gevierd. Ik wil trouwens jullie ook allemaal bedanken voor de leuke mailkes, kaartjes en foto's op mijn verjaardag!! Echt tof.
Te beginnen werd een dagje verlof geregeld op het werk. Tijdens het ontbijt komt broeder Draaibas al langs. Hij was van dienst en ik woon in de tuin van het ziekenhuis en eet dan ook steeds op het terras met zicht op het ziekenhuis. Hij heeft iets kleins bij zich: een loempia. Dus ik had een stevig ontbijt. In de middag had ik met Iris en Evelien afgesproken om samen iets te gaan drinken voor mijn verjaardag. Na het openen van mijn cadeautjes en het aanhoren van het "lang zal ze leven" liedje komt de ober vragen of er soms iemand jarig is. Om vervolgens een collega te sturen met een stuk chocoladetaart (van de zaak) waarbij ze heel mooi en geconcentreerd een "happy birthday" liedje zong. Even verder gaan we een ijsje eten, daar zegt Iris dat ik jarig ben en spontaan beginnen de 2 meisjes uit het ijswinkeltje een verjaardagsliedje te zingen. Vanaf ze horen dat er iemand jarig is beginnen ze te zingen of geven ze een cadeautje. In de congreshal is er een India beurs. Ideaal om er eens langs te lopen. Allemaal heel mooie spullen. Telly ( collega) belt me om te vragen waar ik ben om vervolgens 10 minuten later met een orchidee te verschijnen op de beurs. De avond kon niet beter afgesloten worden dan een salsapasje te zetten in Boonoonoonoos ( salsacafe). Samen met nog een paar andere mensen uit de salsa les( ben trouwens geslaagd voor mijn semi-gevorderde cursus) sluiten we mijn verjaardag in glorie af. Op naar de 25!!

Als je hier klikt kom je op de fotoalbum van "allerlei" hieronder een beetje uitleg.

Sinterklaas komt ook bij de kinderen in Suriname. Op 5 december was het hier kinderdag. Maar zijn wij dit jaar braaf genoeg geweest? Sinterklaas was nog niet geweest en daar stond de kerstboom al en waren alle afdelingen in het ziekenhuis al mooi versierd.

Een eindje geleden was het diploma uitreiking van de verpleegkundigen. Ook Collega broeder Draaibas mocht zijn diploma ondertekenen.

De vele lichtjes op Divali was het grote feest van de hindoestanen

De temperatuur schommelt tussen de 23 en de 33°C. Afwisselend met een bui. Zo staat het in de krant. De temperatuur ligt dichter bij de 33°C dan de 23°C volgens mij. Maar de laatste tijd kunnen we het niet echt een bui meer noemen. Meestal begint het rond de middag te regenen. Maar dan echt gieten , met bakken valt het uit de lucht. Waardoor de straten al snel onderwater staan. Na een uurtje regenen onstaat het resultaat vanop de foto. De regentijd is duidelijk begonnen klinkt het overal.

Ondertussen is het mij gelukt om enkele foto's van het bezoek aan Nickerie en Srefidensi op internet te plaatsen klik. Klik hier voor de foto's.