Liesbet in Suriname

De maand November was de topmaand op intensieve zorgen. Geen moment was het rustig. Constant opnames, de ene weg een andere erbij. Het uurrooster is opgesteld dat er in de dagdienst ( van 7-15u ) 3 à 4 verpeegkundigen zijn, in de middag ( 14-22u) 1 verpleegkundige en de nachtdienst ( 21u30-7u) ook 1 verpleegkundige. Maar als er 4 patiënten liggen is dat bijna niet haalbaar om de nacht alleen door te brengen. Daardoor is er iedere dag iemand van 7u tot 7u beschikbaar. Meestal wordt die persoon niet opgebeld maar in November was het de gewente dat je in de middag extra moest werken en dan s nacht ook nog enkele uurtjes. Ik ben er wel gespaard van gebleven. Op een week tijd 3 hersenbloedingen( die blijven heel lang waardoor er maar 1 bed meer overbleef). hartinfarcten, reanimatie van op de afdeling, knieoperaties, heup protheses, hypoglycemie,.... En ook de eerste schouderprotheses in Suriname is in het Sint -Vincentius ziekenhuis gebeurd in November. Zo stond het toch in de krant.
Maar vorige week waren er terug dokters met verlof, dus weinig patiënten tot geen. Dag 1 valt dat wel mee, je loopt rond, versierd de afdeling voor kerstdag. Op dag 2 nemen ze me mee naar de vlooienmarkt om inkopen te doen. De poetsvrouw heeft zin om chinese soep te maken...Op het enige vuurtje in de keuken maakt ze in korte tijd een heerlijke soep klaar. Gelukkig weten ze dat ik geen kippepoten en kippehals lust zodat ze die mooi uit mijn bordje soep verwijderen voor ik die opeet. Maandag drukker, een paar operatiepatiënten worden overgebracht, dus er valt wel iets te doen. Woensdag weer niets. Mijn collega ( Telly) en ik hebben er genoeg van. We gaan opzoek naar ander werk in het ziekenhuis. Ze vraagt me waar ik wel eens zou willen werken. De kinderafdeling lijkt me wel leuk. Goed, we lopen samen naar de kinderafdeling. Alle kinderen roepen vriendelijk "dag zusters" en wuiven met hun enorm ingespalkte armpjes om hun infuus te sparen. Even de verschillende kamertjes binnenlopen om de kinderen te groeten.
De kinderafdeling is wel druk maar op de zuigelingen afdeling is het enorm druk. Dus lopen we daar heen. Inderdaad, een verpleegster loopt er van de ene huilende baby naar de andere, terwijl ze wacht op een premature baby die er ieder moment kan aankomen. Wij maken alvast de couveuse klaar. De komst van de baby wordt voorspeld door wel 8 vrouwen die alvast hun opwachting maken aan het venster op het balkon om het kindje te zien. De mama heeft eventjes haar baby gezien na de keizersnede en de volgende keer ziet ze haar baby pas als ze zelf in staat is om naar de zuigelingen afdeling( andere kant van het ziekenhuis) te gaan of in een rolstoel lang genoeg kan opzitten. Dus binnen een dag of drie-vier misschien denken de verpleegkundigen... Zenuwachtig wacht de verpleegkundige op de vader. De vrouwen blijven buiten aan het venster staan en bellen rond om het goede nieuws te melden. Op de afdeling zijn er 4 couveuses voor de rest zijn het gewone babybedjes met een klamboe rond. In de ene couveuse ligt een klein manneke van maar 600gr hij is ondertussen al een paar dagen oud maar helaas zegt de verpleegster,...
We krijgen werkjes toegedeeld. Pols, ademhaling en temperatuur meten, luiers verschonnen (stoffen doeken) flesjes geven. Het was wel even wennen van de volwassenen naar de prematuurtjes. Mijn collega moest bij een couveuse kindje de glycemie prikken, ze begint te zweten, en roept me om hulp. Met de naald in de hand staan we allebei het super kleine hieltje te bekijken.
Maar om 21u 15 liepen we allebei tevreden terug naar de lege IC opwacht voor de nachtdienst.