Liesbet in Suriname

Blijkbaar zit er een foutje in de link waardoor je een "password" moet ingeven. Dit is heel simpel nl: Liesbet.

Na enkele maanden is het tijd om even enkele foto's van de stad te laten zien, klik alvast hier

Op 25 november 1975 werd Suriname onafhankelijk van Nederland. Gisteren was het dus 31jaar geleden en groot feest in heel Suriname. Om 6u s morgens waren 21 kanonschoten te horen. Het begin van een feestelijke dag. Om 8u30 liepen Iris en ik al richting onafhankelijkheidsplein want daar is de parade van het leger te zien. Net op tijd zien we honderden militairen voorbij marcheren. Er zijn nog maar weinig mensen op straat waardoor je enkel de voetstappen van de militairen hoort en af en toe: voorwaarts!! Mars !!! Links...links...links. Op het plein gaan ze allemaal staan wachten op de President. Op uitnodiging marcheren er ook een paar tientallen Nederlandse militairen mee. Alleen zijn ze de hitte en het lange wachten niet gewoon waardoor er een aantal afgevoerd worden... Na bijna 2u wachten is het zover, alle gasten zijn er en de ceremonie kan beginnen. Het volkslied klinkt over het plein. De militairen, agenten, brandweermannen,... beginnen aan hun optocht door de stad om als laatste voorgesteld te worden aan de President. De politie op de fiets krijgt extra aandacht want die zijn er nog maar een maandje. Om 12u is een receptie in de tuin van het Presidentieel paleis, enkel op vertoon van een uitnodiging kom je erin... enja hoor ook Iris en ik hadden een uitnodiging op zak. Zenuwachtig stonden we in de lange rij om President Runaldo Ronald Venitiaan en zijn vrouw Liesbeth Venitiaan-Vanenburg van de Republiek Suriname te feliciteren. Na een uurtje komt de President naar buiten voor de jaarlijkse toespraak. Helaas konden we er niet veel van verstaan. Als de receptie voorbij was ging het feest in de stad gewoon door. Overal gezellige marktjes, muziek en veel eten.

Vandaag had ik een dagdienst in het ziekenhuis. Iedereen liep een beetje moe rond. Overal werd Srefidensi (onafhankelijkheid) gevierd. Er wordt nog even nagepraat over de toespraak die mijn collega via televisie volgende samen met de hele familie. Ook de patiënten werden op de hoogte gesteld van de toespraak. De belangrijkste boodschap van de President was dat Suriname op goede weg is ondanks de vele dieptepunten in de geschiedenis.

Als afsluiting is vandaag de srefidensi marathon, helaas van regen maar de opkomst was toch goed.


*een gelukkig onafhankelijkheidsdag

Een collega van de moeder van Iris is Surinaamse. Deze maand is Masiba ( de collega van de moeder) in Nickerie bij haar familie. Ze zou het heel leuk vinden dat Iris eens op bezoek ging en die Belgische vriendin mocht ook mee. Dus zijn we er dit weekend op bezoek geweest. Nickerie ligt helemaal ten westen van Paramaribo aan de grens met Guyana. De weg erheen is mooi. We reden veel verschillende districten door. Het landschap is er volledig anders. Ver uitgestrekte polderlandschappen. Heel veel rijstvelden. Nickerie is niet voor niets de rijstschuur van Suriname.
De bus richting Nickerie staat klaar vanaf 6u in de morgen en vertrekt pas als hij vol zit. Gelukkig om 7u zitten we al met 30 mensen in de bus. 4 uren later komen we aan op het marktplein van Nickerie. Een drukte! De bus staat nog niet helemaal stil of wel 10 taxichauffeurs rennen naar de bus kloppen op de raampjes om toch maar iemand te vinden. Wij wachten geduldig op de man van Masiba. Hij is zo blij dat we er zijn dat hij ons onmiddellijk naar zijn vrienden brengt. Daarna naar zijn huis. Daar maken we kennis met verschillende familieleden en buren. We zijn de bezienswaardigheid van het weekend. De vrouw zegt het zelf. In die buurt komen niet zoveel blanken daardoor willen ze ons wel eens zien. Na de middag gaan we bij een vriend van hen langs en neemt hij ons mee naar zijn bananenplantage. Daar worden ook eenden en vogels gekweekt. We hadden laten vallen dat we graag eens een kaaiman hadden gezien. De mensen die er werken zien er daar regelmatig. Maar helaas de wandeltocht door de bananeplantage brengt ons niet dichter bij zo'n beest. Maar het was wel heel mooi.
De weg door de polders naar huis is prachtig tussen de rijstvelden en de vele riviertjes waar heel veel mannen staan te vissen,....
Masiba zelf heeft geen plaats om ons te laten slapen maar geen probleem haar broer heeft wel nog een kamer leeg staan voor ons. We komen in een druk gezin terecht. Ze wonen er met 3 gezinnen. Oma, opa, 3 kinderen. Waarvan 2 getrouwd en 4 kleinkinderen. Ze hadden heerlijk gekookt ( dat kunnen hier trouwens alle Surinamers goed). We mogen doen waar we zin in hebben met uitzondering van de tafel afruimen en andere karweitjes.
Nickerie is een zeer rustige stad. Bijna iedereen kent iedereen. Vooral bij de ouderen is het duidelijk. Ook al wonen Masiba en haar man al jaren in Nederland, toch worden ze vaak herkent. Het streekziekenhuis ziet er heel mooi uit. De directeur van het ziekenhuis zoekt regelmatig fondsen die financiele steun bieden om het ziekenhuis te onderhouden maar het mag gezien worden. De wegen zijn op bepaalde plaatsen goed. Maar enkel de hoofdwegen zijn geasfalteerd. Nu zijn ze in Paramaribo bezig om alle aardewegen te asfalteren. 'S Avonds zien we nickerie by night. Aan 30 per uur rijden we door het stadje. Alles krijgen we te zien. Wat het vroeger was en wat het nu is. Vele gebouwen zijn in slechte staat en volledig overwoekerd maar het valt wel op dat Paramaribo nog bouwvallerig is.En op het einde... zeedijk. De oceaan zien we niet omdat het donker is. Maar wel duizenden sterren. Daar blijven we toch even van genieten. De volgende morgen worden we om 10 u opgehaald om ons programma verder te zetten. Die mensen hadden alles goed geregeld. Even langs zeedijk bij klaarlichte dag. De oceaan smeekt ons om even pootje te baden. Mooi warm was het water. Iets verder komt de boot van Guyana aan. Het is eigenlijk de illegale aanmeerplaats die de politie door de vingers ziet omdat het anders op veel gevaarlijker plaatsen toch gebeurd. Ook daar zijn veel taxichauffeurs aanwezig om de mensen uit het bootje te helpen. Maar als ze je helpen met je bagage dragen of je uit de boot te helpen dan betaal je er veel voor en helaas vragen ze niet of je hulp nodig hebt maar helpen ze gewoon. Grappig om het even te bekijken. Mensen die niet nat willen worden, worden op de rug van de taxichauffeurs gedragen tot op het droge. Echt lachen was het. Onze weg gaat verder langs verchillende familieleden. Bij de meeste blijft het enkel bij aanwijzen van hun huis. Bij de moeder van Annette ( schoondochter van de broer van Masiba) stoppen we even. Wel gezellig om overal een praatje te maken. En dan is het al bijna tijd om de bus terug naar de stad te nemen. Maar dat gaat niet zonder van verschillende mensen terug afscheid te nemen. Dus rijden we weer voorbij enkele familieleden en een vriend. De bus voor Paramaribo staat klaar om 13u en vertrekt als hij vol zit en dat ten laatste om 14u. Wat blijkt om 14u zit de bus niet vol maar we moeten wel vertrekken. De chauffeur kijkt wat bedrukt en meldt ons uiteindelijk dat de rit 2SRD ( delen door 3,5 voor euro) duurder zal zijn. We vertrekken met een paar lege plaatsen op de bus en een konijn en 2 vogeltjes aan boord. Om 4uur later te stoppen waar iedereen maar wil langs te weg. Want bushaltes zijn er wel maar worden niet gebruikt. Even roepen en de bus stopt onmiddelijk.

Een collega uit het ziekenhuis organiseerd tripjes naar het binnenland. Reeds enkele weken geleden werd reclame gemaakt voor Blanche Marie en Apura. Iedereen enthousiast natuurlijk. Vorige donderdagmorgen om 4u vertrokken we met een 20 tal mensen naar onze kampeerplaats. Een Jeep en busje volgeduwd met materiaal en eten voor 5 dagen vertrok. 14 u hobbelen later kwamen we aan in onze kampeerplaats. Meer dan een open ruimte in het bos en een paar houten palen was het niet. Geen probleem want in een heel korte tijd is het terreintje een echt gezellig kampeerplaats geworden. Een plastic zeil komt op het houten gestel die er al stond. De keuken is klaar. Rond de bomen verdwijnt het gras, onkruid en struiken. De hangmatten worden gespannen, tenten opgezet en olielampen rondgezet. Fakels wijzen de weg naar het kreekje waar er gebaad kan worden, de afwas zal gedaan worden en indien nodig kleren gewassen. De brulapen, en andere dieren houden ons de eerste avond wakker. Enkele medereiziger zijn reeds heel veel in het binnenland geweest zodat ze veel weten over het regenwoud. We lopen dan ook graag s avonds mee op de weg een beetje verder van de slaapplaats om vanalles te horen over de bomen, dieren, en natuurlijk de bosgeesten. Vrijdag op weg naar Blanche Marie. Mooie weg tussen het regenwoud. De overvliegende papegaaien zijn groot en fel rood met blauw, groen, alllerlei kleuren. Blanche Marie is een prachtige plaats met heel mooie watervalen. Door de droge tijd is het water beperkt. Maar daardoor hebben we wel de mogelijkheid om onder de watervallen te zitten en ook om erop te lopen. Heel rustgevend is het daar. De vrijdag avond vertrokken de mannen op jacht. Helaas zonder iets te vangen. Wij terug op pad om hopelijk een dier te zien. Opeens blonken er 2 oogjes in het licht van de zaklampen. Een angstig buideldiertje zocht snel een veilige plek tussen de struiken. Zaterdag zijn we met het busje naar Apura gereden. Apura is een stadje aan de grens met ( Brits)Guyana. De bedoeling was jaren geleden om er een groot stad van te maken als Paramaribo. Maar door de verschillende problemen is dat er niet van gekomen. Het is een heel rustig dorpje die er heel mooi uitziet. De huizen staan er ver uit elkaar, de straten mooi aangelegd en muziek klinkt luid uit de huizen. Apura heeft ook het enige treinstation van Surininame. Helemaal vervallen staan er nog enkele treinstellen te wachten op renovatie en herstel. Een grote tapijtslang trekt even onze aandacht er verdwijnt daarna terug in het overwoekerende groen. Als mensen vanuit Apura naar de stad willen doen ze dat meestal met de boot naar Nickerie en dan verder met de bus naar Paramaribo. Een hele reis die tot het minimum beperkt wordt. Samen met Telly ( collega )lopen we door het dorp opzoek naar het ziekenhuis. Ergens in een uithoekje staat en mooi modern klein gebouwtje. Zitbanken onder het afdak wijzen erop dat het waarschijnlijk best wel druk kan zijn en de wachttijden soms lang. Het bordje op de voorgevel toont ons dat het ook een ziekenhuis van de medische zending is. Medische zending heeft de hele coördinate over de gezondheidszorg in het binnenland. Dat is ruim twee derde van de totale gezondheidszorg in Suriname. Het is zaterdag dus het ziekenhuisje ( is eigenlijk eerder een polikliniek) is gesloten. Bij ernstige ziekten moeten de mensen toch terug naar de stad. De haven is druk en geeft veel werkgelegenheid aan de inwoners van Apura. Even een blikwerpen op Guyana en dan terug. Op de terug weg naar onze hangmatten moeten we nog stoppen voor 2 zwarte Surinaamse tijger katten en een aapje die versuft over de weg liep. De Surinaamse tijger katten zijn beschermde diersoorten zodat het jachtgeweer veilig in de bus blijft. Mooi om te zien. Gelukkig was de terug weg opgedeeld in 2 dagen, zodat we de zondag het grootste deel in de bus zaten op weg naar een ander kampeerplaatsje. Terug bij een kreekje. Maandag nog even uitrusten in het kreekje en in het regenwoud. Waar we les krijgen in het stilletjes rondlopen in het bos ( om geen dieren te verschrikken), herkennispunten uitzoeken enz. Allemaal om nooit meer te verdwalen in het bos. Ondertussen verteld een ander heel opgelucht dat deze slaapplaats beter is want op de andere zaten bosgeesten die vooral onze chauffeur lastig gevallen hadden door constant aan zijn hangmat te staan schudden s nachts. Nog enkele uurtjes in de bus en de trip zat erop. Helaas,...

Vele mensen hier in Suriname zijn zeer gelovig. Het St- Vincentuisziekenhuis is eigenlijk een Katholiek ziekenhuis maar uiteraard komen er mensen van allerlei andere godsdiensten. Er wordt heel veel gebeden aan het bed van de patiënt. De familieleden worden ook op de hoogte gebracht van de toestand van hun familielid. Soms gebeurd het niet echt letterlijk maar als de dokter zegt: "Laten we samen bidden voor het beste want God heeft dit leven in zijn handen." dan weten de mensen ook wel dat het echt heel slecht gaat. Doet wel raar om dat te horen... Maar de mensen gaan dan volgens hun geloof bidden met zalfjes, gezang, rituelen. Maar er wordt steeds eerst toestemming gevraagd aan de verpleegkundigen of er wel mag gebeden worden. Als de patiënt dan uiteindelijk toch sterft, dan is het Gods wil. Vroeger en nu ook nog wel hadden de dokters geen schuld want de dokters konden maar doen wat God hen opgelegd had. Maar ook hier komen de mensen mondiger...

Veel surinamers geloven ook in geesten. Zo hebben ze enkele weken geleden op de kinderafdeling slechte geesten verdreven. Ja, want die waren er al een tijdje aanwezig. Met gebeden en watergespuw gepaard gaande zijn ze verdreven.


Ook veel andere tekens in het dagelijkse leven kunnen op iets wijzen. Bv. Een zwarte of bruine vlinder in je huis kan wijzen op slecht nieuws dat je te horen zal krijgen. Gisteren kwam een collega binnen en ze zei dat ze slecht geslapen had want er zat al en paar dagen een donker kleurige vlinder in haar huis en die was gestorven en onmiddellijk daarna was er een andere donkere vlinder binnengekomen. Ze wou er niet veel aan denken. Maar toch keken de andere collega’s een beetje verontrust. Een half uurtje later kreeg ze telefoon uit Nederland, haar neefje was gestorven... En dan in koor: dus toch die vlinder. Zie je een kleurrijke vlinder in je huis, dan krijg je goed nieuws...