Tuesday, November 21, 2006
Nickerie
Een collega van de moeder van Iris is Surinaamse. Deze maand is Masiba ( de collega van de moeder) in Nickerie bij haar familie. Ze zou het heel leuk vinden dat Iris eens op bezoek ging en die Belgische vriendin mocht ook mee. Dus zijn we er dit weekend op bezoek geweest. Nickerie ligt helemaal ten westen van Paramaribo aan de grens met Guyana. De weg erheen is mooi. We reden veel verschillende districten door. Het landschap is er volledig anders. Ver uitgestrekte polderlandschappen. Heel veel rijstvelden. Nickerie is niet voor niets de rijstschuur van Suriname.
De bus richting Nickerie staat klaar vanaf 6u in de morgen en vertrekt pas als hij vol zit. Gelukkig om 7u zitten we al met 30 mensen in de bus. 4 uren later komen we aan op het marktplein van Nickerie. Een drukte! De bus staat nog niet helemaal stil of wel 10 taxichauffeurs rennen naar de bus kloppen op de raampjes om toch maar iemand te vinden. Wij wachten geduldig op de man van Masiba. Hij is zo blij dat we er zijn dat hij ons onmiddellijk naar zijn vrienden brengt. Daarna naar zijn huis. Daar maken we kennis met verschillende familieleden en buren. We zijn de bezienswaardigheid van het weekend. De vrouw zegt het zelf. In die buurt komen niet zoveel blanken daardoor willen ze ons wel eens zien. Na de middag gaan we bij een vriend van hen langs en neemt hij ons mee naar zijn bananenplantage. Daar worden ook eenden en vogels gekweekt. We hadden laten vallen dat we graag eens een kaaiman hadden gezien. De mensen die er werken zien er daar regelmatig. Maar helaas de wandeltocht door de bananeplantage brengt ons niet dichter bij zo'n beest. Maar het was wel heel mooi.
De weg door de polders naar huis is prachtig tussen de rijstvelden en de vele riviertjes waar heel veel mannen staan te vissen,....
Masiba zelf heeft geen plaats om ons te laten slapen maar geen probleem haar broer heeft wel nog een kamer leeg staan voor ons. We komen in een druk gezin terecht. Ze wonen er met 3 gezinnen. Oma, opa, 3 kinderen. Waarvan 2 getrouwd en 4 kleinkinderen. Ze hadden heerlijk gekookt ( dat kunnen hier trouwens alle Surinamers goed). We mogen doen waar we zin in hebben met uitzondering van de tafel afruimen en andere karweitjes.
Nickerie is een zeer rustige stad. Bijna iedereen kent iedereen. Vooral bij de ouderen is het duidelijk. Ook al wonen Masiba en haar man al jaren in Nederland, toch worden ze vaak herkent. Het streekziekenhuis ziet er heel mooi uit. De directeur van het ziekenhuis zoekt regelmatig fondsen die financiele steun bieden om het ziekenhuis te onderhouden maar het mag gezien worden. De wegen zijn op bepaalde plaatsen goed. Maar enkel de hoofdwegen zijn geasfalteerd. Nu zijn ze in Paramaribo bezig om alle aardewegen te asfalteren. 'S Avonds zien we nickerie by night. Aan 30 per uur rijden we door het stadje. Alles krijgen we te zien. Wat het vroeger was en wat het nu is. Vele gebouwen zijn in slechte staat en volledig overwoekerd maar het valt wel op dat Paramaribo nog bouwvallerig is.En op het einde... zeedijk. De oceaan zien we niet omdat het donker is. Maar wel duizenden sterren. Daar blijven we toch even van genieten. De volgende morgen worden we om 10 u opgehaald om ons programma verder te zetten. Die mensen hadden alles goed geregeld. Even langs zeedijk bij klaarlichte dag. De oceaan smeekt ons om even pootje te baden. Mooi warm was het water. Iets verder komt de boot van Guyana aan. Het is eigenlijk de illegale aanmeerplaats die de politie door de vingers ziet omdat het anders op veel gevaarlijker plaatsen toch gebeurd. Ook daar zijn veel taxichauffeurs aanwezig om de mensen uit het bootje te helpen. Maar als ze je helpen met je bagage dragen of je uit de boot te helpen dan betaal je er veel voor en helaas vragen ze niet of je hulp nodig hebt maar helpen ze gewoon. Grappig om het even te bekijken. Mensen die niet nat willen worden, worden op de rug van de taxichauffeurs gedragen tot op het droge. Echt lachen was het. Onze weg gaat verder langs verchillende familieleden. Bij de meeste blijft het enkel bij aanwijzen van hun huis. Bij de moeder van Annette ( schoondochter van de broer van Masiba) stoppen we even. Wel gezellig om overal een praatje te maken. En dan is het al bijna tijd om de bus terug naar de stad te nemen. Maar dat gaat niet zonder van verschillende mensen terug afscheid te nemen. Dus rijden we weer voorbij enkele familieleden en een vriend. De bus voor Paramaribo staat klaar om 13u en vertrekt als hij vol zit en dat ten laatste om 14u. Wat blijkt om 14u zit de bus niet vol maar we moeten wel vertrekken. De chauffeur kijkt wat bedrukt en meldt ons uiteindelijk dat de rit 2SRD ( delen door 3,5 voor euro) duurder zal zijn. We vertrekken met een paar lege plaatsen op de bus en een konijn en 2 vogeltjes aan boord. Om 4uur later te stoppen waar iedereen maar wil langs te weg. Want bushaltes zijn er wel maar worden niet gebruikt. Even roepen en de bus stopt onmiddelijk.
De bus richting Nickerie staat klaar vanaf 6u in de morgen en vertrekt pas als hij vol zit. Gelukkig om 7u zitten we al met 30 mensen in de bus. 4 uren later komen we aan op het marktplein van Nickerie. Een drukte! De bus staat nog niet helemaal stil of wel 10 taxichauffeurs rennen naar de bus kloppen op de raampjes om toch maar iemand te vinden. Wij wachten geduldig op de man van Masiba. Hij is zo blij dat we er zijn dat hij ons onmiddellijk naar zijn vrienden brengt. Daarna naar zijn huis. Daar maken we kennis met verschillende familieleden en buren. We zijn de bezienswaardigheid van het weekend. De vrouw zegt het zelf. In die buurt komen niet zoveel blanken daardoor willen ze ons wel eens zien. Na de middag gaan we bij een vriend van hen langs en neemt hij ons mee naar zijn bananenplantage. Daar worden ook eenden en vogels gekweekt. We hadden laten vallen dat we graag eens een kaaiman hadden gezien. De mensen die er werken zien er daar regelmatig. Maar helaas de wandeltocht door de bananeplantage brengt ons niet dichter bij zo'n beest. Maar het was wel heel mooi.
De weg door de polders naar huis is prachtig tussen de rijstvelden en de vele riviertjes waar heel veel mannen staan te vissen,....
Masiba zelf heeft geen plaats om ons te laten slapen maar geen probleem haar broer heeft wel nog een kamer leeg staan voor ons. We komen in een druk gezin terecht. Ze wonen er met 3 gezinnen. Oma, opa, 3 kinderen. Waarvan 2 getrouwd en 4 kleinkinderen. Ze hadden heerlijk gekookt ( dat kunnen hier trouwens alle Surinamers goed). We mogen doen waar we zin in hebben met uitzondering van de tafel afruimen en andere karweitjes.
Nickerie is een zeer rustige stad. Bijna iedereen kent iedereen. Vooral bij de ouderen is het duidelijk. Ook al wonen Masiba en haar man al jaren in Nederland, toch worden ze vaak herkent. Het streekziekenhuis ziet er heel mooi uit. De directeur van het ziekenhuis zoekt regelmatig fondsen die financiele steun bieden om het ziekenhuis te onderhouden maar het mag gezien worden. De wegen zijn op bepaalde plaatsen goed. Maar enkel de hoofdwegen zijn geasfalteerd. Nu zijn ze in Paramaribo bezig om alle aardewegen te asfalteren. 'S Avonds zien we nickerie by night. Aan 30 per uur rijden we door het stadje. Alles krijgen we te zien. Wat het vroeger was en wat het nu is. Vele gebouwen zijn in slechte staat en volledig overwoekerd maar het valt wel op dat Paramaribo nog bouwvallerig is.En op het einde... zeedijk. De oceaan zien we niet omdat het donker is. Maar wel duizenden sterren. Daar blijven we toch even van genieten. De volgende morgen worden we om 10 u opgehaald om ons programma verder te zetten. Die mensen hadden alles goed geregeld. Even langs zeedijk bij klaarlichte dag. De oceaan smeekt ons om even pootje te baden. Mooi warm was het water. Iets verder komt de boot van Guyana aan. Het is eigenlijk de illegale aanmeerplaats die de politie door de vingers ziet omdat het anders op veel gevaarlijker plaatsen toch gebeurd. Ook daar zijn veel taxichauffeurs aanwezig om de mensen uit het bootje te helpen. Maar als ze je helpen met je bagage dragen of je uit de boot te helpen dan betaal je er veel voor en helaas vragen ze niet of je hulp nodig hebt maar helpen ze gewoon. Grappig om het even te bekijken. Mensen die niet nat willen worden, worden op de rug van de taxichauffeurs gedragen tot op het droge. Echt lachen was het. Onze weg gaat verder langs verchillende familieleden. Bij de meeste blijft het enkel bij aanwijzen van hun huis. Bij de moeder van Annette ( schoondochter van de broer van Masiba) stoppen we even. Wel gezellig om overal een praatje te maken. En dan is het al bijna tijd om de bus terug naar de stad te nemen. Maar dat gaat niet zonder van verschillende mensen terug afscheid te nemen. Dus rijden we weer voorbij enkele familieleden en een vriend. De bus voor Paramaribo staat klaar om 13u en vertrekt als hij vol zit en dat ten laatste om 14u. Wat blijkt om 14u zit de bus niet vol maar we moeten wel vertrekken. De chauffeur kijkt wat bedrukt en meldt ons uiteindelijk dat de rit 2SRD ( delen door 3,5 voor euro) duurder zal zijn. We vertrekken met een paar lege plaatsen op de bus en een konijn en 2 vogeltjes aan boord. Om 4uur later te stoppen waar iedereen maar wil langs te weg. Want bushaltes zijn er wel maar worden niet gebruikt. Even roepen en de bus stopt onmiddelijk.
# posted by Liesbet @ 4:16 PM 
