Liesbet in Suriname

Ik ben nu 2 weken aan de slag in het ziekenhuis. Het Sint- Vincentius ziekenhuis is een prive ziekenhuis. Dus zonder geld of verzekering kom je er niet in. Het is ook een klasseafdeling ziekenhuis. 1ste klas: 1 persoonskamer met eventueel aerco. 2de klasse, met 3 op een kamer. En dan de 3de klasse is met 6 op een kamer. 1 en 2de klasse is 1 afdeling. De andere afdelingen zijn allemaal 3de klasse. Maar kom je op intensieve terecht dan is het allemaal gelijk.
Veel materiaal is er hier niet voor handen. De meeste dingen moet de familie meebrengen. Bv pampers moet de familie meebrengen en geloof me, die zijn heel duur. Voor een pak van 6 kost het ongeveer 10 euro. Voor een gewone surinaamse man is dit heel duur, bijna onbetaalbaar. En wat er is van materiaal, is heel oud. Maar toch vinden ze op alles wat. Met weinig materiaal bereiken ze veel. Op de radiologie bv, hangt een papiertje uit met wat er allemaal aanwezig moet zijn. Bovenaan: papier voor op tafel. Waarbij mijn collega tussen haar tanden mompeld "heb ik hier nog nooit gezien". Dan is dit ziekenhuis nog een van de betere want in de andere in de stad moet de patiënt zelf zijn lakens meebrengen. Het ziekenhuis is anders goed onderhouden. Het onderhoudspersoneel doet hard zijn best. Maar muren waar de verf van afvalt, daar kunnen zij niets aan doen.
Bij opname van een familie lid krijgt de familie 3 bezoekkaarten. Er is bezoek van 10u- 12u en van 17u-18u. Een beetje voor 10 is het ongelooflijk druk bij de portier en bij klokslag 10u mag je een voor een via de portier naar binnen opvoorwaarde dat je een kaart kan tonen. Als bewijs dat je op bezoek komt. Zo beperken ze dat hele families op bezoek komen. Want de kamers zijn klein. Maar iedereen zit meestal als het kan op het balkon buiten.
En dan de dokters. Heel suriname heeft 1 cardioloog!! Urologen zijn hier zelfs niet. Ze komen geregeld overgevlogen uit Nederland of omringende landen. Voor oogoperaties is er een samenwerking tussen Venezuela, Cuba en Suriname. Regelmatig gaat een vliegtuig vol surinaamse patienten naar Cuba om daar geopereerd te worden. ( als je meer wil weten erover zoek je via google naar oogoperaties in suriname.)
Medicatie is hier ook vaak een probleem. Zuinig zijn is de boodschap.
Het personeel bestaat hoofdzakelijk uit ziekenverzorgsters. Velen zouden graag verder studeren voor verpleegkundige maar helaas is daar geen geld voor in de ziekenhuizen. Want als ze verder studeren betaald het ziekenhuis de studie. En er moet hard gewerkt worden in Suriname om een beetje geld te verdienen. Veel mensen hebben 2 of 3 jobs. 2 shiften op een dag maar in verschillende ziekenhuizen is geen uitzondering. Ze weten allemaal waarvoor ze werken. Een auto, goeie wasmachine, perceeltje, een huis. De jonge collega's kijken me dromerig aan als ze vanalles willen weten over België. Ooit eens in Europa zijn is de droom van velen maar er wonen... liever niet. Een paar oudere collega's zijn na hun studie enkele jaren in Nederland gaan werken, maar bijna iedereen komt terug. De reden ( heb ik hier al vaak gehoord): wat is belangrijker veel geld hebben en je buur niet kennen of minder geld hebben maar overal kunnen binnenvallen waar je maar wil... aan jou de keuze...