Als jullie even willen rondkijken in Brokopondo dan moeten jullie
hier klikken.
Vorige week dinsdagmorgen vroeg stond ik al in de saramaccastraat op wacht voor de juiste bus. Na lang wachten, rugzak van de ene in de andere bus waren we toch klaar voor vertrek. Een heel gedoe. De ene medereiziger had honger, 5min later moest er eentje naar het toilet,dan had een ander busje pech (en onze chauffeur wou helpen).Gelukkig konden we maar met 6 in het busje... Ongeveer halverwegge stopte het busje. De chauffeur stapte een beetje zenuwachtig uit mompelde iets tussen zijn tanden en begon aan zijn achter wiel te sleutelen. Bij nader uitleg kregen we te horen dat de politie rijbewijs controle hield en ja hoor onze chauffeur had helemaal geen rijbewijs laat staan een paspoort. Maar "no spang". Iedereen kwaad natuurlijk. De zogezegde autopech had de politie al snel door. De chauffeur mocht zijn busje aan de kant parkeren en zorgen dat zijn pasagiers op hun bestemming raakten. Toeval of niet maar op het moment dat ik uitstap (om, wat volgens de andere medereizegers, urenlang wachten zal worden op een andere bus) stopt een auto van Medische zending. Een bakra (blanke) alleen tussen de Surinamers op de bauxietweg kan alleen maar die nieuwe zijn die een weekje voor medische zending op de poli gaat werken, zei die man. Dus onmiddellijk vervoer tot Brokopondo.
Brokopondo centrum is een zeer rustig dorpje weg van de bauxietweg, weg van het verkeer. Eerst bracht de hoofdverpleger mij naar mijn verblijfplaats. Een huisje naast het polikliniekje. Welkom op Brokopondo, kreeg ik daar te horen, er is momenteel geen stroom, geen gsm bereik (voor hen wel erg) en in het huisje is er nooit stromend water, buiten staat een ton met regen water. Daar stond ik dan in ons huisje met 3 kamers voor 4 volwassenen en 3 kinderen. Best wel een gezellige drukte en water koken om te drinken kom je ook snel gewoon. In het polikliniekje werken ze elke weekdag van 8u tot 15u. De dokter komt er een keer in de maand. De rest van de tijd kan je bij de zuster terecht die je symptomatisch behandeld. Hoofdpijn: paracetamol, slechte eetlust: multivitamine, kinderen met een snotneus: antibiotica. Als het niet overgaat kunnen ze terug komen. Medische zorg en medicijnen zijn in het binnenland gratis. In de stad moet je voor alles betalen maar paracetamol kan je bij iedere chinees kopen, ligt bij de snoepjes. De verpleegkundigen doen er alles. Spreekuur, hechtingen, tandextracties, bevallingen,... Bij zwaar zieke patiënten bespreken de zusters via radiocontact met de dokter in de stad wat er verder moet gebeuren. Indien de behandeling te gecompliceerd is dan moet de patiënt getransporteerd worden naar het ziekenhuis in de stad.
Vorige week donderdag kwam de mobiele poli langs. Dit is een omgebouwde vrachtwagen tot spreekkamer, behandelruimte en apotheek ineen. Ik mocht mee naar Compagniekreek een dorpje een beetje verder weg. Enkel aardewegen houten hutjes en overal mensen. Rond de vrachtwagen werd het al snel heel druk. De plensende regen die van geen ophouden wist hield de mensen niet tegen. Alle mensen uit de dorpen waar medische zending actief is zijn geregistreerd en hebben allemaal een pasje. Bij aankomst moeten ze dit pasje afgeven, daar staat hun naam op, naam dorp en dossiernr. Zo bepalen de zusters ook de volgorde van behandelen. Ondanks de regen verliep alles zeer vlot tot opeens het hele dorp in rep en roer stond. Geschreeuw, geroep... een dorpsgevecht! De vechtende massa kwam voorbij de vrachtwagen die even weg en weer geschommeld werd. Slaande, schoppende,schreeuwende mannen en vrouwen, in de modder, hier en daar een slipper , bloed,... ( sorry voor de gevoelige lezers ;-)er was een man met een houwer in de weer. Na enige tijd was de massa tot bedaren gekomen en brachten de andere vrouwen emmers water om armen en benen terug schoon te maken. Schade van het gevecht: man met snee in de arm: 3 hechtingen en man met snee in het been: 2 hechtingen. De voormiddag verliep verder wat chaotisch. De andere dagen was ik vooral aanwezig bij het spreekuur. Het weekend was rustig. Brokopondo is een dorpje waar niets te bleven valt volgens mijn huisgenootjes . Maar wel heel mooi om in rond te wandelen. Een prachtig strandje aan de Suriname rivier. De andere kant van de rivier heel dicht begroeid regenwoud. Hangmathutten die op vervallen stonden. Maar er was er wel nog eentje in goede staat...
Gisteren morgen terug vroeg op pad om een bus te vinden terug naar de stad. Gelukkig had een collega een plekje voor me gereserveerd in een busje. Eerst via Afobaka, een dorpje aan het stuwmeer waar het druk is van de goudzoekers die daar een bootje nemen naar de goudmijnen. "Mkwé direct"(ik ga direct weg) roept een chauffeur maar een uur later hebben ze nog steeds niet beslist wie in welk busje mee moet. En daar gingen we dan richting "de stad".
Er zijn weer nieuwe fotootjes te zien . Als je
hier klikt kan je foto's van Trinidad &Tobago en van het bezoek van mijn moeder en broer.
Na 6 maanden was het zover, terug naar zanderij want mijn moeder en broer kwamen eraan. Na een blij weerzien aan de luchthaven begon de 3 weken vakantie. Veel bijpraten, mooie plekjes in Suriname bezoeken en even langslopen bij collega's. Een drukke maar zeer leuke vakantie. De eerste week naar Raleighvallen. Met een mini vliegtuig richting binnenland. Schitterend was het. Oa de Voltzberg opwandelen waarvan het laatste stuk toch niet te onderschatten was. Joyce werd 60jaar en dat ging natuurlijk gepaard met een groot feest, hiephiephiep. Bezoek aan Nickerie en het natuurreservaat Bigipan. Van het regenwoud is op die plek bijna niets te merken, grote openvlaktes, moerassen, rijstvelden. De reis ging verder naar Galibi. Het indiane dorp waar ook het legstrand van de schildpadden is. Nu is het het seizoen van de schildpadden, dus die uitstap konden we niet overslaan. Verder mocht ook Brownsberg niet ontbreken aan ons programma. Het blijft toch indrukwekkend om in het regenwoud te wandelen, s morgens wakker te worden van de brulapen en in de middag de brulapen iets verder in de bomen te zien lopen. Voor de rest waren het dag uitstapjes. De tijd vloog echt voorbij. Voor we het wisten was het 7 april. terug tijd om in te pakken en weeral richting zanderij te gaan.
Pasen in Paramaribo is maar een rustige bedoening. Geen paaseitjes en alles dicht. Dus extra rustig. Een dagje in de hangmat liggen . Even uitrusten en dan weer tijd voor iets anders. Morgen vertrek ik voor een weekje naar Brokopondo. Met Medische zending mag ik een weekje meelopen op de polykliniek, huisbezoeken,... . Het is wel spannend want veel weet ik er niet over. Morgen vroeg om 7u op de bus wachten want niemand weet precies wanneer die bussen vertrekken en de rest zie ik wel ter plaatse. Ondertussen heb ik al mijn inkopen gedaan. Want ik moet eten voor een hele week zelf meenemen. Lekker...
zo tot volgende week.
